Η ΠΙΕΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Οι τελευταίες εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό της χώρας μας, έβαλε στο περιεχόμενο των λόγων νέες λέξεις, έννοιες και εικόνες. Έτσι περάσαμε από την εικόνα του ενταγμένου πολίτη του πολίτη-πελάτη στον ελεύθερο πολίτη ή αλλιώς στον υποψιασμένο πολίτη. Στον πολίτη που διακρίνει πιο καθαρά το καινούριο από το παλιό , το σημαντικό από το ασήμαντο , το μικρό από το μεγάλο , το αληθινό από το ψεύτικο. Πολλά από αυτά που κάποτε ηχούσαν πολιτικά παράδοξα, σήμερα είναι συστημικά ενδεδειγμένα χωρίς συμπλέγματα και αγκυλώσεις του χθες.
Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί αίφνης ότι η κυρίαρχη και πλέον αποδεκτή τάση του πολιτικού συστήματος θα ήταν η συγκυβέρνηση των δύο «μεγάλων» κομμάτων; Άραγε κάτι τέτοιο αποτελεί τη λύση; Σπεύδω να εκφράσω τη γνώμη μου.
Σ’ αυτήν την ιστορική καμπή η μοναδική λύση είναι η ένωση πολιτικών πρακτικών που θα στοχεύει στη δημιουργία των συνθηκών για την απελευθέρωση της ενέργειας των ατομικών και συλλογικών δυνατοτήτων των πολιτών.
Γυρίζουμε σελίδα ή ήδη έχει γυρίσει μόνη της και εμείς απλά οφείλουμε να προλάβουμε να την διαβάσουμε.
Κι’όλα αυτά, όχι χωρίς δυσκολίες και αναχώματα , όχι χωρίς συντηρητικούς και οπισθοδρομικούς αντίλογους ,όχι χωρίς να υπάρξει και η φανατική προτροπή προς το παρελθόν. Κι’όμως η πραγματικότητα είναι αυτή που δείχνει νέους δρόμους σκέψης και πράξης , η κοινωνική πραγματικότητα επιτάσσει την νέα αρθρωμένη ήδη πολιτική κουλτούρα, χωρίς προκαταλήψεις και απωθημένα. Μια νέα συνθετική και προοδευτική πολιτική πρόταση που αφορά όλους εμάς που θέλουμε να ζήσουμε σε μια Ελλάδα με αυτοπεποίθηση, μια Ελλάδα που θα στηρίζεται στις ζωντανές παραγωγικές δυνάμεις του Λαού της, μια Ελλάδα που θα βασίζεται στην διαμόρφωση νέων συνθηκών εργασίας, δικαιοσύνης, δημιουργικότητας και απόδοσης.
Αποτελεί πάγια πεποίθηση δική μου αλλά και πολλών άλλων ότι η στιγμή για την μετεξέλιξη της πολιτικής πραγματικότητας είναι ευνοϊκή, διότι ακριβώς σήμερα, μπορούμε και νομιμοποιούμαστε να μιλήσουμε για τις χαμένες άξιες, για τις ξεθωριασμένες λογικές, για τις ανεπάρκειες του συστήματος. Σήμερα, μπαίνει νομοτελειακά το στοίχημα της ποιότητας του πολιτικού παιχνιδιού. Αυτό το στοίχημα δε μπορεί παρά να το κερδίσουμε γιατί ποντάρουμε στην σκέψη , στην γνώση και στη ψυχή μας , γιατί προτείνουμε με βούληση και πυγμή το νέο , γιατί αυτό το νέο δεν αποτελεί απλά έναν ανέξοδο νεωτερισμό αλλά μια κοινωνική αναγκαιότητα , γιατί προς αυτή τη κατεύθυνση μας πιέζουν όλα και κυρίως η πραγματικότητα. Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε η πίεση της πραγματικότητας είναι τόσο ασφυκτική, όσο η πίεση μεταξύ Ζωής και Θανάτου.